Poucos exemplos pode haber máis paradigmáticos que o da
familia Gómez Rodríguez para comprender como é A Limia. A bisbarra agrogandeira
máis importante de Galicia segue viva malia a crise e outras presións externas
grazas á teimosía e o esforzo de personaxes como Celso Gómez Valencia. Esa
paixón pola súa terra -á vez orixe e sustento dos que a habitan- transmitiuna á
perfección aos seus catro fillos, todos implicados en traballos relacionados co
campo.
O cabeza de familia abriu camiño nos anos oitenta, cando
contaba con pouco máis de 25 anos. Foi cofundador da cooperativa de vacas
Antelana e, practicamente ao mesmo tempo, creou a súa propia explotación de
porcos, bautizada como A Curuxeira. Comezou con 80 nais en ciclo completo e con
moi poucos medios. «Agora témoo todo informatizado, pero entón empecei sen luz
nin medios técnicos ningúns», conta Celso, que malia todo logrou que o negocio
crecese e crecese. En 1986 xa tiña 150 nais, en 1990 alcanzou as 250, en 1996
as 500 e, finalmente, no 2007 chegou ás 800. Para facerse unha idea, a súa
granxa consume cada día 17.000 quilos de penso, ten sete empregados e produce
18.000 porcos ao ano.
Os seus fillos conviviron con esta actividade dende que
naceron e sempre botaron unha man. Celso (o terceiro) explícao moi ben:
«Axudabamos non verán e ás fins de semana. Fomos educados nunha disciplina de
traballo e aínda que sairamos ou sábado, ou domingo ás oito dá mañá estabamos
aquí para traballar». Así as cousas, cando Álvaro (o maior) rematou o
bacharelato, non tardou moito en comezar a traballar a tempo completo na
granxa. Carlos (o segundo) estudou electrónica e incorporouse á explotación
cando esta viviu a súa última ampliación. Celso axuda cando pode pero non se
despegou da profesión. Máis ben ao contrario. É visitador de Coren. Para
entendernos, é quen selecciona os porcos en función do seu peso. É capaz de
saber, con escasa marxe de erro, cantos quilos ten un animal dunha soa ollada.
Finalmente, Marta (a menor) é xa enxeñeiro técnico agrícola,
pero seguirá formándose. Iso non significa que se vaia afastar do negocio
familiar: «Non futuro non descarto que poida vir aquí. Pode ser ou futuro dous
nos vos fillos e hai que defendelo ou máximo posible». De feito, o fillo de
Álvaro, de cinco anos, xa di que de maior quere ser o xefe da explotación.
E o avó, encantado. A Limia é unha bisbarra agrogandeira e segue
sendo un bo negocio, asegura, aínda que inmediatamente matiza que, se é así, é
grazas a Coren. Grazas a ela, só tense que preocupar de producir porcos. A
xenética e a investigación facilítalles moito o traballo e en solitario sería
imposible que os produtores puidesen facer fronte a ese tipo de gastos, relata.
Celso Gómez Valencia está satisfeito co traballo feito e
quere deixar a testemuña aos fillos. «Agora son eles vos que teñen que levar ou
tema», di, mentres os dous máis implicados no día a día (Álvaro e Carlos)
asenten coa cabeza. «Aquí non hai traballo. Estamos vendo que moita xente dá
nosa idade ten que marchar e nós temos a sorte de poder traballar nisto», di
Carlos. O seu irmán Celso completa o argumento, pero en dirección oposta: «Eu
vexo moitas granxas e non todos teñen a sorte de ter aos fillos traballando non
negocio».
Todos os irmáns e o pai destacan o mesmo: a unidade que
existe na familia tanto dentro coma fóra da explotación gandeira. «Iso se que é
unha sorte», di Celso Gómez Valencia. E non lle falta razón.
No hay comentarios:
Publicar un comentario